Novembro

Karulin’, eta karulin’

pordego de mia ĝarden’

Muzika nimfo,

semo de mia kor’,

ripozas nokte via nesto,

sur la dolĉa balancil’.

ĉielen, ĉielen

levas aromon via flor’.

Mirinda sireno,

lumo de mia ŝipet’;

dronas silente via vesto

sub la vulkana kavern’.

Teren, teren

ĵetas brizon via harar’,

teren, teren

ĵetas soleĉon via dolor’.

Meditigas nikso

en la mara ĝardeno

helan veron de l’am’,

aperas mia korpremi

sur la vango de veziket’.

Stana parfumo

vivigas mian animon,

kiel homado manĝegas

la dezertan vastecon.

Meditigas nikso

en la ĝardena maro

mielan melodion de l’am’;

malaperas mia nekrompreno

sub la guto de larm’.

Ora bonvento

vekas mian elreviĝon,

kiel la suno defias

la nudan lunon.

Karulin’, eta karulin’

mevo de mia mar’

Aŭtoro: Manuel Marquès